Krzysztof Konopka stał sie artystą późno i prawie przez przypadek. Nagłe wydarzenie, które miało miejsce w jego życiu, sprowokowało totalną zmianę osobowości i pozwoliło zobaczyć świat oczami artysty. Było to jak przebudzenie z długiego letargu.
Z człowieka przeciętnego wyszedł artysta, tak jak z szarego kokonu wylatuje kolorowy motyl.
Czas który przeminął w bezwładności, nie był czasem straconym, bo służył do cichego osobistego dojrzewania, gdzie obserwowanie natury pozwoliło mu rozwinąć własną fantazję.
Krzysztof wyrobił sobie osobisty pogląd na wszystko to co go otacza. Wynikiem jego transformacji był ostry start ,w którym podczas licznych doświadczeń artystycznych zaliczał w swoim curriculum wiele ważnych wystaw miedzynarodowych.
Wystawiał bez wytchnienia – najpierw Amterdam 2017, potem Warszawa 2017, Londyn 2018, Rzym 2019 , Rzym 2020 ,Warszawa 2020 .W 2019 jego bogate w kolory płótna zostały zaprezentowane we Florencji podczas XII Biennale Sztuki Współczesnej, gdzie zdobyły uznanie Komisji selektywnej i wzbudziły entuzjazm licznej publicznosci .
Czerpiąc wpływy z awangard dwudziestego wieku takich jak fowizm i ekspresjonizm, poprzez trasformacje elementów, otrzymał osobisty styl, który artysta nazwał orapizmem. Spontanicznymi pociągnięciami pędzla i szpachli, marszczy on i drapie powierzchnie płótna, nakładajac warstwowo kolory, pod wpływem chaosu emocjonalnego, na figury poprzednio namalowane. Przekazuje świeżość i naturalność swojego gestu twórczego. W ten sposób artysta staje się przekaźnikiem i katalizatorem, środkiem do ujawniania i pokazania naszych ukrytych w podświadomości emocji. Wyciąga nasze odczucia prymordialne, łapiąc je w swoją sieć kolorów i faktur o różnorodnym wzorze.
Świat rzeczywisty stanowi zawsze początkowy punkt odniesienia dla obrazów artysty, ale jego wizja zostaje potem transformowana poprzez gest składajacy się z chromatycznych nałożeń powierzchni.
Postać kobieca jest częstym źródłem inspiracji Konopki, stanowiąc centrum kompozycji o tematyce erotycznej, uwydatnionej poprzez mocne impresje kolorystyczne, zaczerpnięte z przyrody. Przedstawia malowany obiekt i jego tło, jako jedność tonalną, gdzie zostaje zatarta linia konturów .
Polski artysta inspiruje się bodźcami kreatywnymi zaczerpniętymi z natury. Często obserwujac jego gęstą fakturę kolorów nałożonych szpachlą na płótno, można zauważyć aluzje do ruchu fal morza lub wiatru przemieszczającego chmury .
Dzięki tej technice przekazuje obserwatorowi świadomość jego przynależności do gatunku ludzkiego i bliskiej relacji ze środowiskiem, którego jest on częścią/jednością/. Poprzez swoją specyficzną technikę , wynikajacą z ekspresji artystycznej typu natychmiastowej akcji gestu- /action painting, otrzymuje on jako efekt stratyfikacji kolorystycznej, mający aspekt ornamentacji rytualnej/orificzny/ charakterystycznej dla sztuki prymitywnej. Tak jak w fowizmie kolory są tu czyste, podstawowe i mocne, ale ich konyistencja jest jednak inna i podczas fazy pracy zostaje dodany efekt ruchu. Obrazy Konopki tak samo jak przyroda , emanują energią i pulsują życiem. Egzekucja malarska jest natychmiastowa i przedstawia moment dzikiego wyzwolenia artysty.
To odczucie zostaje odczytane w jego pracach i odebrane przez widza. Temat figuratywny jego obrazów, gubi się pod warstwami jaskrawych kolorów nałożonych warstwami i kontrastujacych ze sobą .Malarz staje się podświadomym psychoanalitykiem , który poprzez sztukę pozwala obserwatorowi odkryć i wyciągnąć własne ukryte emocje. Empatia między artystą a publicznością stabilizuje się natychmiastowo poprzez wibracje chromatyczną płócien, które często symulują fale elektromagnetyczne, przyciągajac wzrok widza poprzez iluzje optyczną . Gama wybranych tonacji często pada na kolory życia i pasji/czakry/, takie jak żółć, pomarańcz, czerwień , często kontrastujące z zielenią i odcieniami niebieskiego, tak jak w obrazach ekspresjonistycznych Van Gogha i fowistycznych Paula Gauguina. Niektóre prace Krzysztof Konopka maluje warstwowo w taki sposób, że powierzchnie kolorystyczne znajdujące się w głębi wydobywają się i mieszają z nowymi warstwami. Daje to efekt dialogu między kontrastującymi ze sobą powierzchniami kolorystycznymi i zaprasza do głębszej analizy pracy, która prowadzi do wydobywania własnych atawistycznych emocji i ukrytych w zakamarkach naszej podświadomości pragnień.
Płótna Konopki emanują wielką energią i pozytywnością, demonstrując nam siłę natury, będąc proklamacją życia, którym rządzą instyktowne siły pierwotne. Tak jak w ekspresjonizmie abstrakcyjnym dla polskiego artysty malarstwo staje się gestem psychologicznym, ale zamiast poświęcać się analizie egzystencjalnej jego impuls artystyczny przedstawia pierwotną przynależność do natury. Artysta tworzy swoje prace kierowany tym właśnie instynktem, bez żadnego preliminarnego planu kompozycyjnego, pozwalajac aby obraz ujawanił nam podczas jego oglądania naszą skrytą w podświadomości prawdę.. Pewne wydarzenie w życiu Krzysztofa Konopki spowodowało, że nagle i niespodziewanie obudziła się w nim kreatywność. Była nim pielgrzrymka do Santiago de Campostela. W Santiago narodził się Konopka artysta. Początkowo powstawały szkice z dziennika podróży, podczas której fotografował również własny cień jako pielgrzyma na tle zmieniajacego sie ciągle krajobrazu.
W pierwszych latach poświęconych malarstwu /2014 -2018/, jego wizje są związane z postacią przedstawianą w sposób opisowy. Liczne Akty tchną erotyzmem, w których kobieta pokazana jako źrodło życia i namiętności, umieszczona w centrum kompozycji, emanuje energią. Temat aktu seksualnego jako ekspresji, wymiany duchowej i energetycznej zajmuje częste miejsce w tematyce jego prac, ale pokazane kształty postaci w jego płótnach zdają się być jakby ukryte za filtrem witraży katedr, których kolory lśnią w blasku światła, przywołujac naszą stronę duchową. Odnośnik do tematyki sakralnej jest podkreślony również poprzez zarys fasad kościołów i na tle nieba odległych miast z charakterystycznymi dzwonnicami, które często pojawiają się w kompozycjach. Ciągłe przeplatanie się “sacro w profano” tak jak świata cielesności z sakralnością, udowadnia jak trudno jest znaleźć człowiekowi równowagę między rzeczywistością a duchownością. Prace Konopki pozwalają jednak na odbiór bardzo indywidualny, dając tylko środek do osobistej analizy psychologicznej. Temat aktu seksualnego służy artyście tylko jako inspiracja w pierwszej fazie pracy, aby następnie pozbawić kompozycję jakiejkolwiek formy, która zostaje zagubiona w procesie symplifikacji.
Obraz zostaje odebrany po pierwszym wrażeniu jako informalny i tylko uważna obserwacja i przybliżona analiza, pozwala odsłonić przedstawioną prawdziwą tematykę . Akt miłosny jest pokazany jako punkt spotkania się dwóch wszechświatów – męskiego i kobiecego , gdzie następuje wymiana energii. Wiele prac Konopki przypomina produkcję artystyczną Kooninga, tracąc jednak nastepnie wyrazistość formy i rozwijając własny odbiór świata, który dąży progresywnie do informalizmu. Efekt frotażu o kolorach nałożonych impulsowo, poprzez action, gdzie zamiast pryskać werniksem jak Pollock, artysta rzuca się na płótno ze szpachlą pełną gęstego koloru, aby zamienić własną energię emocjonalną w dzieło malarskie.
W 2020 artysta będzie brał udzial w Biennale w Skopje i w dwóch innych ważnych wystawach. Pierwsza to będzie event, który odbędzie się w maju 2020 w Mediolanie , gdzie zaprezentuje on swoje prace, podczas miedzynarodowej wystawy, towarzyszacej ekspozycji poświęconej sztuce Tamary De Lempickiej. We wrześniu 2020 ” Orapizm ” Konopki pojawi się w Wenecji na evencie ” AqvArt „, który odbędzie się w Pałacu San Teodoro niedaleko Placu Świetego Marka i mostu Rialto.
Podczas ostatniej edycji florenckiego Biennale, artysta otrzymał oficjalne uznanie jako prekursor nowej formy abstarkcjonizmu, zwanej orapizmem ORA PISMO (teraz pismo, szkic, rysunek, teraz robienie, rytuał), która to analizując i rozwijając ekspresjonizm abstarkcyjny, fowizm i malarstwo informalne, daje podstawy do nowego stylu interpretacji plastycznej.
/Margherita Blonska Ciardi/