2019

In quest’opera emerge la necessità di Konopka di ritornare alla figurazione, a riavvicinarsi a ciò che l’occhio vede dopo aver osservato la realtà circostante attraverso il filtro dell’anima. La sensazione è quella di una riemersione dalle profondità dell’essenza dopo le quali l’artista desidera affrontare le cose da un punto di vista rinnovato da cui non ha più bisogno di staccarsi dal visibile bensì sente di poter tornare a raccontarlo con una nuova coscienza, un’inedita consapevolezza, un punto di equilibrio tra il sentire e il vedere che ha appreso durante il viaggio all’interno di sé. L’approdo a una nuova vita, intesa sia nel senso più letterario del termine che da quello più spirituale, viene raccontato con tonalità espressioniste, colori legati all’interiorità ormai imprescindibile dalla forma, ma anche da un giallo vivo con cui descrive il volto del protagonista del dipinto, il risorgente a una nuova esistenza, più piena, più vissuta in ogni attimo perché in fondo l’artista ha scoperto che è l’unico modo in cui può essere vissuta. La tipica tecnica del grattage assume qui una forma differente, si irradia dal nucleo che rappresenta la vita, e va verso il personaggio, come volesse attrarlo a sé per indurlo a celebrare quella rinascita, spirituale e fisica, che ha ricevuto in dono.

Marta Lock – critica d’arte, romanziera, aforista, saggista, recensionista, e scrivo di socio-psicologia

Marta Lock in Medina Roma

2018

In Selfie Konopka enters the depths of his personal emotional universe, leaving out the importance of exteriority and form to emphasize essence, to what he wants to glimpse of that self still to be discovered, to be explored, to leave to be revealed. The meaning of the painting lies in the research itself, in the abandoning of the figurative element that seems to be inextricably linked to the title itself, to enter the universe more impalpable of the soul to which the artist feels the impulse to give voice. The soft colors of the celestial shades are mixed with the more decisive red and black, the scratching is strong, incisive, impetuous, almost as if to describe the alternation of emotions that are accumulated in our most intimate part, which stratify in the course of circumstances and events and give rise to the people we will become a moment later. The courage to look down at those impetuosity, to look into that vortex of sensations, becomes a need to confront them, take note of them and overcome them to become more aware.

Marta Lock – art critic, novelist, aphorist, essayist, reviewer, sociopsycholog

2018

W Selfie Konopka zatapia się w głębiny osobistego wszechświata emocji, pomijając znaczenie zewnętrzności i formy, aby podkreślić istotę, chcąc zwrócić wzrok na tą część ja, która nadal czeka na odkrycie, eksplorację, umożliwienie jej ujawnienia. Znaczenie obrazu kryje się w samym jego ekplorowaniu, w porzuceniu figuratywnych elementów, które zdają się nierozerwalnie łączyć z tytułem, aby wejść do bardziej nieuchwytnego wszechświata duszy, której głos chce dać artysta, czując ku temu impuls.

Miękkie kolory niebiańskich cieni  są pomieszane z bardziej stanowczą czerwienią i czernią, zadrapania są silne, ostre, porywcze, niemalże jakby miały wyrazić zmienność emocji, które są skumulowane w naszych najbardziej intymnych zakątkach, które rozwarstwiają się w wyniku różnych okoliczości oraz zdarzeń i kształtują człowieka, jakim stajemy się chwilę później. Odwaga, aby spojrzeć w dół na ową porywczość, aby spojrzeć na ten wir doznań, rodzi potrzebę konfrontacji z nimi, zwrócenia na nie uwagi i przezwyciężenia ich, by stać się osobą bardziej świadomą.

Marta Lock – krytyk sztuki, powieściopisarz, aforysta, eseista, recenzent, socjopsycholog

2018

Nell’opera Selfie Konopka entra nell’intimo del suo personale universo emotivo, tralascia l’importanza dell’esteriorità e della forma per dare rilievo all’essenza, a ciò che desidera intravedere di quel sé ancora tutto da scoprire, da approfondire, da lasciar rivelare. Il senso del dipinto sta nella ricerca stessa, in quell’abbandonare l’elemento figurativo che sembra essere indissolubilmente legato al titolo stesso, per entrare nell’universo più impalpabile dell’anima a cui l’artista sente l’impulso di dare voce. I colori tenui delle sfumature dei celesti, sono mescolati al più deciso rosso e al nero, il grattage è forte, incisivo, impetuoso, quasi come a descrivere l’alternanza di emozioni che si accumulano nella nostra parte più intima, che si stratificano nel corso delle circostanze e degli eventi e che danno origine alle persone che diventeremo un attimo dopo. Il coraggio di affondare lo sguardo verso quelle impetuosità, di guardare negli occhi quel vortice di sensazioni, diviene esigenza di confrontarsi con esse, prenderne atto e superarle per diventare più consapevole.

Marta Lock – critica d’arte, romanziera, aforista, saggista, recensionista, e scrivo di socio-psicologia

2014

The first year in which Konopka discovers an unexpected inclination towards painting, coincides with the period of detachment from reality until recently experienced, to know himself through the journey. From the Way of Santiago, revelatory moment of his new artistic identity, he moves towards the East where he visits places that remain forever in his interior life. Varanasi work tells the enchantment he perceived in observing simple everyday life of the woman who paddles on the typical canoe with all the naturalness of those who perform that action every day, with serenity and tranquility, in the calm of having everything already sure, everything already planned, without wishing for the impossible but loving the possible. From the stylistic point of view the work is very tied to the figuration, the image is clear, even if the color, fresh, vivid and bright, already begins to tend towards Expressionism, both for the chosen tonalities and for the fast brushstroke, urgent, that fades out the contours with a linear, almost geometric yet faceted, fragmented as to want to decompose and recompose the image according to Konopka’s feeling. The scene thus appears to be moving, even if the focus is on the image of the woman who captures the attention of the observer who, a moment later, expands to everything else, from the slow river to the objects she brings with her, from the oars skillfully used to the canoe below her.

Marta Lock – art critic, novelist, aphorist, essayist, reviewer, sociopsycholog

2014

Pierwszy rok, w którym Konopka odkrywa nieoczekiwaną skłonność do malowania, zbiega się z okresem odłączenia się od rzeczywistości do niedawna, by poznać siebie w podróży. Z Drogi Santiago, odkrywczego momentu swojej nowej tożsamości artystycznej, idzie w kierunku Wschodu, gdzie odwiedza miejsca, które pozostają na zawsze w jego życiu wewnętrznym. Praca w Varanasi opowiada o oczarowaniu, które dostrzegł, obserwując proste codzienne życie kobiety, która wiosłuje na typowym kajaku, z całą naturalnością tych, którzy wykonują to działanie każdego dnia, z spokojem i spokojem, w spokoju posiadania wszystkiego już jasne, wszystko już zaplanowane, bez pragnienia niemożliwego, ale kochania tego, co możliwe. Ze stylistycznego punktu widzenia praca jest bardzo związana z figuracją, obraz jest wyraźny, nawet jeśli kolor, świeży, żywy i jasny, już zaczyna dążyć do ekspresjonizmu, zarówno dla wybranych tonacji, jak i szybkiego pociągnięcia pędzlem , niemal pilne, aby rozmywa kontury liniowym, prawie geometrycznym, ale fasetowanym, podzielonym, aby chcieć rozłożyć i ponownie skomponować obraz zgodnie z odczuciami Konopki. Scena wydaje się więc poruszać, nawet jeśli skupia się na obrazie kobiety, która przyciąga uwagę obserwatora, który chwilę później rozszerza się na wszystko inne, od powolnej rzeki po przedmioty, które ze sobą zabiera, od wiosła umiejętnie przyzwyczajonego do czółna pod nią.

Marta Lock – krytyk sztuki, powieściopisarz, aforysta, eseista, recenzent, socjopsycholog

2014

Il primo anno in cui Konopka scopre un’inattesa inclinazione verso la pittura, coincide con il periodo di distacco dalla realtà fino a poco prima vissuta, per conoscere se stesso attraverso il viaggio. Dal Cammino di Santiago, momento rivelatorio della sua nuova identità artistica, si sposta verso Oriente dove visita luoghi che restano per sempre nella sua interiorità. L’opera Varanasi racconta l’incanto da lui percepito nell’osservare la semplice quotidianità della donna che rema sulla tipica canoa con tutta la naturalezza di chi quell’azione la compie ogni giorno, con serenità e tranquillità, nella calma dell’avere tutto già certo, tutto già previsto, senza desiderare l’impossibile bensì amando il possibile. Dal punto di vista stilistico l’opera è molto legata alla figurazione, l’immagine è chiara, anche se il colore, fresco, vivido e acceso, comincia già a tendere verso l’Espressionismo, sia per le tonalità scelte che per la pennellata veloce, quasi urgente che sfuma i contorni con un tratto lineare, quasi geometrico eppure sfaccettato, frammentato come a voler scomporre e ricomporre l’immagine secondo il sentire di Konopka. La scena appare così in movimento, anche se l’attenzione è focalizza sull’immagine della donna che cattura l’attenzione dell’osservatore che, un attimo dopo si espande a tutto il resto, dal fiume lento agli oggetti che lei porta con sé, dai remi abilmente utilizzati alla canoa sotto di lei.

Marta Lock – critica d’arte, romanziera, aforista, saggista, recensionista, e scrivo di socio-psicologia

2015

Praca Katmandu pochodzi z najbardziej figuratywnego okresu Konopki, co jest aż nadto wyraźne, gdy spojrzeć na wizerunek siedzącego mężczyzny, Nepalczyka w podeszłym wieku, skupionego na swej codziennej modlitwie, czyli dość powszechnemu obrazowi, zapadającemu w pamięci każdemu, kto zwiedził owe zachwycające, odległe miejsca. Wydaje się, że artysta urzeczony jest prostotą tego gestu, koncentracją i głęboką pobożnością, z jaką mężczyzna oddaje się swojej praktyce, jednak w stylu Konopki wyraźnie zaczyna wyłaniać się komponent emocjonalny, bardziej niepohamowany, bezgraniczny i zdolny przeobrazić akt twórczy w manifestację najbardziej intymnego i najbardziej wewnętrznego ja. Podróż ku ekspresjonizmowi przybiera w tym obrazie bardziej zdecydowany kierunek i zaczyna mieszać go z potrzebą wyodrębnienia synergii z jasnych i zdefiniowanych granic obserwowanej rzeczywistości, synergii, która ukazuje się w kreskach naniesionych przez Konopkę na płótno po uprzednim wytyczeniu obrazu głównego, niejako sugerującego, iż to co się czuje jest o wiele ważniejsze od tego, co się widzi. Fundamentem wspomnień, nawet gdy powraca on myślami do swych pielgrzymek po świecie, jest uczucie dostrzegające to, czego nie można uchwycić zmysłem wzroku, ponieważ jedynie w łączności z wrażliwością możliwe jest zgłębienie i usłyszenie tego wszystkiego, co obraz ma nam powiedzieć, przekazać i co ma w nas pozostawić, aby zachować się w naszej pamięci.

Marta Lock – krytyk sztuki, powieściopisarz, aforysta, eseista, recenzent, socjopsycholog

2015

Artwork Katmandu is still linked to the most figurative period of Konopka, in fact it is evident the image of the seated man, an elderly Nepalese man intent on his daily prayer, a common image and in the memory of whoever visits those enchantable faraway places. The artist appears captivated by the simplicity of the gesture, by the concentration and careful devotion with which the man dedicates himself to his task, yet it begins to emerge strongly from Konopka’s style, the emotional component, more irrepressible, more impelling, shoreless and capable of transforming the creative act into a manifestation of the most intimate, most interior self. The journey towards Expressionism becomes more incisive in this painting, and begins to mix with the need for abstraction from the clear and defined boundaries of the observed reality, a synergy that is revealed with the lines that Konopka imprints on the canvas by passing the brush after having painted the basic image, as if to suggest that what you feel is much more important than what you see. The basis of remembrance, even when he rethinks its pilgrimages in the world, is sensation, that perceiving all what the eye cannot see because it is only through the connection with sensitivity that it is possible to deepen and listen as much as we see has to tell us, send us, leave us so as not to be forgotten.

Marta Lock – art critic, novelist, aphorist, essayist, reviewer, sociopsycholog