2–22 października 2025

ORAPIZM – Sztuka Inacji
Wystawa indywidualna malarstwa Krzysztofa Konopki (Orapisty)
Galeria OSTEN, Skopje | 2–22 października 2025
Kurator: Kornelija Koneska

O ORAPIZMIE
Orapizm dąży do osiągnięcia tego wymiaru w człowieku, który istniał, zanim pojawiła się potrzeba ekspresji. Nie jest stylem ani ruchem, lecz aktem czystej obecności, ucieleśnionym poprzez malowaną powierzchnię.
W sercu ORAPIZMU leży INACJA – stan, w którym artysta przestaje być oddzielony od aktu. Ręka wciąż się porusza, lecz świadomość już jej nie kontroluje; zamiast tego jest świadkiem – w pełni, bez wysiłku. To moment, w którym ego milknie, a coś głębszego przepływa przez ciało i gest: Jaźń.

O ORAPIZMIE I INACJI
To nie technika. To decyzja, by nie kontrolować Źródła. Obraz nie jest rezultatem. Obraz jest przejściem – Jaźni przez ciało, Źródła przez gest. INACJA to moment, w którym ręka tworzy, a świadomość milknie. To poddanie się – by nie korygować Prawdy i nie przyćmiewać światła sobą.

MANIFEST Końca Świata Binarnego w duchu ORAPIZMU i INACJI

1. Nie ogłaszam rewolucji. Ogłaszam ciszę.
   Nie będzie marszu. Tłumów. Argumentów za i przeciw.
   Tylko ta jedna chwila – bez podmiotu i czasownika – gdy farba osiada na płótnie, a ręka nie wie, co czyni.
2. Binarność umiera z bezsensu.
   „Tak” i „Nie” bez ciała – rozpadają się.
   „Prawda” i „Fałsz” – martwe – kruszą się jak kreda.
   Orapizm z nimi nie walczy. Karmi je… kolorem, ruchem, drżeniem.
   A one nie rozumieją – i milkną.
3. Tu kończy się rozszczepienie. Tu zaczyna się Jaźń. Nie pytajcie mnie, czy to sztuka, czy terapia, filozofia, czy szaleństwo. Tu nie ma dwóch. Nie ma „ja” i „świata”. Nie ma obserwatora i obrazu. Jest tylko Oddech, który kładzie się na płótnie — i pozostawia ślad, którego nie da się zinterpretować. Tylko przeżyty…
4. W tym świecie nikt nie wygrywa.
   Nie będziesz miał racji.
   Nie wejdziesz do historii.
   Nie zostaniesz zrozumiany.
   Ale… jeśli zatrzymasz się na ułamek sekundy — usłyszysz nienazwaną prawdę, rezonującą tylko w tym, który przestał szukać.
5. Lewa półkulo, odpocznij teraz.
   Nie potrzebujemy już twojej tyranii klasyfikacji.
   Wszystko zostało już nazwane — i wszystko spłonęło.
   Czas zdjąć zbroję analizy i pozwolić obrazowi przemówić do trzewi, a nie do słownika.
6. INACJA nie jest końcem działania. To koniec ego w działaniu.
   Nie musisz przestawać tworzyć. Musisz przestać chcieć tworzyć coś konkretnego.
   Odpocząć od siebie.
   Pozwól, by ręka poprowadziła cię w ciemność, gdzie oko nie widzi, ale Jaźń wie.
7. To nie jest sztuka dla muzeów.
   To sztuka na koniec świata.
   Kiedy wszystko się zawali — nic nie pozostanie… poza Obecnością.
   Obraz, który nie został stworzony dla nikogo — będzie przeżywany przez Wszystko.

MANIFEST KOŃCA ŚWIATA BINARNEGO W DUCHU ORAPIZMU I INACJI PREZENTOWANY PRZEZ GALERIĘ OSTEN

2–22 October 2025

ORAPISM – The Art of Ination
Solo Exhibition of Paintings by Krzysztof Konopka (Orapista)
OSTEN Gallery, Skopje | 2–22 October 2025
Curator: Kornelija Koneska

About ORAPISM
Orapism seeks to reach that dimension in the human being which existed before the need to express ever arose. It is not a style or a movement, but rather an act of pure presence, embodied through the painted surface.
At the heart of Orapism lies Inacja – a state in which the artist ceases to be separate from the act. The hand still moves, yet consciousness no longer controls it; instead, it witnesses – fully, effortlessly. It is the moment in which the ego becomes silent, and something deeper flows through the body and gesture: the Self.

About ORAPISM & INACJA
It is not a technique. It is a decision not to control the Source. The painting is not a result. The painting is a passage – of the Self through the body, of the Source through the gesture. INACJA is the moment when the hand creates, but consciousness falls silent. It is a surrender—to not correct the Truth and not overshadow the light with oneself.

MANIFESTO of the End of the Binary World in the spirit of Orapism and INACJA

1. I do not declare a revolution. I declare silence.
   There will be no march. No crowds. No arguments for or against.
   Only this one moment — without subject or verb — when the paint settles on the canvas and the hand knows not what it does.
2. Binarity dies of meaninglessness.
   “Yes” and “No” without a body — disintegrate.
   “Truth” and “Falsehood” — lifeless — crumble like chalk.
   Orapism does not fight them. It feeds them… with color, with motion, with trembling.
   And they do not understand — and fall silent.
3. Here the split ends. Here the Self begins.
   Do not ask me whether this is art or therapy, philosophy or madness. Here, there are no two. No “me” and “world.” No observer and image. There is only the Breath, which lays itself on the canvas — and leaves a trace that cannot be interpreted. Only lived…
4. In this world, no one wins.
   You will not be right.
   You will not enter history.
   You will not be understood.
   But… if you stop for a fraction of a second — you will hear an unnamed truth, resonating only in the one who has stopped seeking.
5. Left hemisphere, rest now.
   We no longer need your tyranny of classification.
   Everything has already been named — and all of it has burned.
   It’s time to remove the armor of analysis, and let the image speak to the guts, not the glossary.
6. INACJA is not the end of action. It is the end of ego in action.
   You don’t have to stop creating.
   You have to stop wanting to create something specific.
   Rest from yourself.
   Let the hand guide you into the darkness, where the eye cannot see, but the Self knows.
7. This is not art for museums.
   It is art for the end of the world.
   When everything collapses — nothing will remain… except Presence.
   The painting that wasn’t made for anyone — will be lived by Everything.

OSTEN Gallery, Skopje

Coś nowego i interesującego nadchodzi do Skopje
Krzysztof Konopka
„Orapizm – Sztuka Inacji”
Wystawa indywidualna malarstwa
Galeria OSTEN, Skopje
2–22 października 2025
Krzysztof Konopka – Orapista i Pionier Kultury
Wizjoner, który połączył neurobiologię, filozofię i sztukę w spójną, udoskonalającą życie praktykę. Wykracza poza tradycyjną rolę artysty, stając się twórcą pól rezonansowych, wykorzystując płótna jako medium do regulacji ludzkiego układu nerwowego i powrotu do ucieleśnionej jedności. Nie tworzy sztuki tylko po to, by ją oglądać; kształtuje doświadczenie spójności, które można odczuć.

OSTEN Gallery, Skopje

Something new and interesting is coming to Skopje

Krzysztof Konopka

“Orapism – The Art of Ination”

Solo Exhibition of Paintings

OSTEN Gallery, Skopje

2–22 October 2025

Krzysztof Konopka – the Orapist & Cultural Pioneer

A visionary who has merged neurobiology, philosophy, and art into a unified, life-enhancing practice. He goes beyond the traditional role of an artist to become a creator of resonant fields, using canvases as a medium to regulate the human nervous system and guide us back to embodied oneness. He isn’t just creating art to be viewed; he’s shaping an experience of coherence to be felt.

Passing through the contour, beyond the ego

In Orapism, Ination is a moment of breakthrough – not when the artist begins to paint, but when painting begins to happen without the artist. This is a phase without which one cannot speak of a true act of Orapism – because it is precisely then that the “I” disappears and presence appears.

The process begins with the conscious action of the ego. The Orapist sketches in pencil – the forms are thought out, the structure is foreseen. Then the ego strengthens its presence, correcting the sketch with black ink. This is the moment of declaration: “this is my plan, my order, my form”.

And it is precisely when the surface is taken over by the order of the ego – that a crack occurs.

The Orapist applies oil paint with a spatula. Initially, this may be in accordance with the composition. But at some point – often unexpectedly – ​​the gesture escapes control. The paint passes through the black contour. This crossing is not intentional. It is a coincidence. It is a revelation.

It is at this moment that the Ination begins. The ego is surprised – its map is violated. For a split second it does not know what to do. And if the Orapist does not correct, does not step back, does not start to “save the composition” – then there is a transition beyond the form.

At this moment the hand continues to act, but no longer from the level of the person. The spatula spreads the color, mixes the structures, tears the space. Then the gesture of the stylus appears – a sharp tool that scratches the surface covered with paint. This gesture is not decoration. It is like cutting the film – as if one wanted to reach deeper than the color, than the texture.

In the language of experience:

• cutting the contour with paint is the moment when the form of the ego loses power.
• cutting the paint with the stylus is a gesture in which the Orapist tries to unseal the surface of reality.

This is not the destruction of the painting – it is a transformational event.

Ination is not a moment of stillness. It is a silence full of movement that begins to lead. The Orapist remains in the gesture – but it is no longer he who paints. It is presence that paints through it. Each subsequent trace – a blur, a scratch, a cut – is a register of transition. Transition from the “I” to pure presence in action.

Externally, it may look like dynamic, even violent work – but internally there is silence. No narrative. No evaluation. No plan. There is only movement through existence.

Until the moment comes when something ends. The body stops by itself. The consciousness of the person returns. The ego returns – often quietly, sometimes with tension – but already different. Because something happened. Something was painted.

---

Only the image passing through Ination is Orapism

Everything that was created earlier – a plan, a sketch, ink – is preparation. Only the paint going beyond the outline triggers the transition. If the ego is not surprised, the image will remain only a composition. But if the outline is crossed – and the creator does not stop the gesture – then something else appears on the canvas: a trace of presence without a person.

This is not a style. This is not a technique.
This is the moment when the Orapist disappears.

And that is why Ination is the heart of Orapism.

Przejście przez kontur, poza ego

W Orapizmie Inacja jest momentem przełomu – nie wtedy, gdy artysta zaczyna malować, lecz gdy malowanie zaczyna się dziać bez artysty. To faza, bez której nie można mówić o prawdziwym akcie Orapizmu – bo to właśnie wtedy znika „ja”, a pojawia się obecność.

Proces rozpoczyna się od świadomego działania ego. Orapista szkicuje ołówkiem – formy są przemyślane, struktura jest przewidziana. Następnie ego wzmacnia swoją obecność, poprawiając szkic czarnym tuszem. To moment deklaracji: „to jest mój plan, mój porządek, moja forma”.

I właśnie wtedy, gdy powierzchnia zostaje przejęta przez porządek ego – następuje pęknięcie.

Orapista nakłada farbę olejną szpachlą. Początkowo może to być zgodne z kompozycją. Ale w którymś momencie – często niespodziewanie – gest wymyka się kontroli. Farba przechodzi przez czarny kontur. To przekroczenie nie jest zamierzone. Jest przypadkiem. Jest objawieniem.

Właśnie w tej chwili zaczyna się Inacja. Ego zostaje zaskoczone – jego mapa zostaje naruszona. Przez ułamek sekundy nie wie, co zrobić. I jeśli Orapista nie poprawi, nie cofnie się, nie zacznie „ratować kompozycji” – wówczas następuje przejście poza formę.

W tym momencie ręka działa dalej, ale już nie z poziomu osoby. Szpachla rozprowadza kolor, miesza struktury, rozrywa przestrzeń. Potem pojawia się gest rysika – ostrego narzędzia, które drapie powierzchnię pokrytą farbą. Ten gest nie jest dekoracją. Jest jak cięcie błony – jakby chciało się sięgnąć głębiej niż kolor, niż faktura.

W języku doświadczenia:

– przecięcie farbą konturu to moment, w którym forma ego traci władzę.

– cięcie farby rysikiem to gest, w którym Orapista próbuje rozszczelnić powierzchnię rzeczywistości.

To nie zniszczenie obrazu – to wydarzenie transformacyjne.

Inacja nie jest chwilą bezruchu. To pełna ruchu cisza, która zaczyna prowadzić. Orapista trwa w geście – ale już nie on maluje. To obecność maluje przez niego. Każdy kolejny ślad – rozmycie, zadrapanie, przecięcie – jest rejestrem przejścia. Przejścia z „ja” do czystej obecności w działaniu.

Zewnętrznie może to wyglądać jak dynamiczna, nawet gwałtowna praca – ale wewnętrznie panuje milczenie. Brak narracji. Brak oceny. Brak planu. Jest tylko ruch przez istnienie.

Aż przychodzi moment, gdy coś się kończy. Ciało zatrzymuje się samo. Powraca świadomość osoby. Ego wraca – często cicho, czasem z napięciem – ale już inne. Bo coś się wydarzyło. Coś się namalowało.

—

Tylko obraz przechodzący przez Inację jest Orapizmem

Wszystko, co powstało wcześniej – plan, szkic, tusz – to przygotowanie. Dopiero farba wychodząca poza kontur uruchamia przejście. Jeśli ego nie zostanie zaskoczone, obraz pozostanie tylko kompozycją. Ale jeśli kontur zostanie przekroczony – a twórca nie zatrzyma gestu – wtedy na płótnie pojawia się coś innego: ślad obecności bez osoby.

To nie jest styl. To nie jest technika.

To jest moment, w którym Orapista znika.

I dlatego właśnie Inacja jest sercem Orapizmu.

1. Pencil sketch – generating a concept through the mind (EGO GUIDANCE):

An intention is born. An idea. A concept. I am still in my mind. I still think that I will create something.

But here the movement begins – preparing the field. It is like a seed that does not yet know that it will disappear to bear fruit.

2. Ink consolidation – creating something permanent (EGO CONFIRMATION):
   The lines gain strength, the personality begins to be “serious”.
   Here is born I want, I create, I am the creator.
3. Applying paint with a palette knife – permission for change (EGO DISORIENTATION): The form created by the ego must be crossed, in a short moment, when applying oil paint with a palette knife. Imperfectly applied paint covers the black contours of the woven concept, which disorients the ego. It is like standing on the threshold of presence. This is a critical moment. This is a moment of lack of ego control and consent to enter authenticity. This is the gateway to INATION.
4. Spatula, blade, stylus – remaining in delight (EGO DISSOLUTION):
   The spatula blade cuts through the illusion of form.

This is an uncontrolled act. The body acts faster than the decision.

This is cutting the ego – dissolving the contour, rejecting the power of the mind. At the moment of ego disintegration, the artist becomes a transmitter of a field in which matter, thought and gesture are one. Here light appears, because form ceases to cover it. This is not destruction for the sake of effect – this is trust in what is greater than “I – ego”, this is the stage of merging with the authentic identity, with the true core. This is the stage called INATION, necessary for the emergence of ORAPISM.

5. Rejection from the image – silence of presence (MERGE):

You cannot correct.
You cannot “go back and fix”.
Because what happened was real.

Any attempt at correction would be a return to control, to entering the illusion of the mind.

Here the artist becomes a witness — not a doer.

And then the painting begins to breathe on its own.

It is no longer a „work”.
It is a trace of the truth that passed through you.

And anyone who looks does not see the style —
sees the transition, sees the dissolution of form,
sees that light has not been added, therefore it is not an imitation of reality —
it was let in as a flash of reality.

Orapism is not creating a painting, but allowing the painting to be created through you.

It is an event of light that can only occur when you agree to the death of the concept. Lines, forms and colors „come” through the artist, who rejects control, abandons the plan, ceases to be the „author”. It is painting as an irrevocable life. It cannot be corrected. Unlike expressionism, which expresses emotion, orapism allows it to speak on its own – without the filter of aesthetics and concepts.

Because it is not the image that is supposed to be perfect.

You were supposed to be real.

When „You – the ego” are silent – it begins to speak what is real.

I leave it in silence, like a trace of putty on an undried background.

1. Szkic ołówkiem – generowanie konceptu poprzez umysł (PROWADZENIE PRZEZ EGO):
Rodzi się intencja. Pomysł. Koncept. Jeszcze jestem w umyśle. Jeszcze myślę, że coś stworzę.
Ale już tutaj zaczyna się ruch — przygotowanie pola. To jak ziarno, które jeszcze nie wie, że zniknie, by wydać owoc.

2. Ugruntowanie tuszem – stworzenie trwałego (UTWIERDZENIE W EGO):
Linie nabierają mocy, osobowość zaczyna być „na serio”.
Tu rodzi się ja chcę, ja tworzę, ja jestem twórcą.

3. Nakładanie farby szpachlą – pozwolenie na zmianę (DEZORIENTACJA EGO): Forma, którą stworzyło ego musi zostać przekroczona, już za krótką chwilę, podczas nakładania farby olejnej szpachlą. Nieidealnie nakładana farba, pokrywa czarne kontury utkanego konceptu, co dezorientuje ego. To jak stanie na progu obecności. To moment graniczny. To chwila braku kontroli ego i zgoda na wejście w autentyczność. To brama INACJI.

4. Szpachla, ostrze, rysik – trwanie w zachwycie (ROZPUSZCZENIE EGO):
Ostrze szpachli przecina iluzję formy.
To akt niekontrolowany. Ciało działa szybciej niż decyzja.
To cięcie ego — rozpuszczenie konturu, odrzucenie władzy umysłu. W chwili rozpadu ego artysta staje się przekaźnikiem pola, w którym materia, myśl i gest to jedno. Tu pojawia się światło, bo forma przestaje go zasłaniać. To nie destrukcja dla efektu — to zaufanie temu, co większe niż „ja – ego”, to etap scalenia z autentyczną tożsamością, z prawdziwym rdzeniem. Jest to etap zwany INACJĄ, konieczny do zaistnienia ORAPIZMU.

5. Odrzucenie od obrazu – cisza obecności (SCALENIE):
Nie wolno poprawiać.
Nie wolno „wrócić i naprawić”.
Bo to, co się wydarzyło, było prawdziwe.
Każda próba korekty byłaby powrotem do kontroli, do wejścia w iluzję umysłu.
Tu artysta staje się świadkiem — nie sprawcą.

I wtedy obraz zaczyna oddychać sam.

Nie jest już „dziełem”.
Jest śladem prawdy, która przeszła przez Ciebie.
I każdy, kto spojrzy, nie widzi stylu —
widzi przejście, widzi rozpuszczenie formy,
widzi, że światło nie zostało dodane, zatem nie jest to imitacja rzeczywistości —
zostało wpuszczone jako przebłysk rzeczywistości.

Orapizm to nie tworzenie obrazu, ale pozwolenie by obraz tworzył się przez ciebie.
To zdarzenie światła, które może się pojawić tylko wtedy, gdy zgodzisz się na śmierć koncepcji. Linie, formy i kolory ,,przychodzą” przez artystę, który odrzuca kontrolę, porzuca plan, przestaje być ,,,autorem”. To malarstwo jako życie bezpowrotne. Nie da się go poprawić. W przeciwieństwie do ekspresjonizmu, który wypowiada emocję, orapizm pozwala jej przemówić samodzielnie – bez filtra estetyki i koncepcji.
Bo to nie obraz ma być doskonały.
To Ty miałeś być prawdziwy.

Kiedy ,,Ty – ego” milczysz – zaczyna mówić to, co prawdziwe.

Zostawiam to w ciszy, jak ślad szpachli na niedoschniętym tle.

What is true freedom? Is it a state of independence from the system, society, or perhaps an internal state that can only be reached through experiencing reality in its purest form? Krzysztof Konopka’s orapism shows that true freedom is born in a moment of delight, in a moment of complete presence, when the mind abandons illusion and allows reality to manifest itself in its fullness.

Delight brings ultimate freedom
Delight, understood not as an emotion, but as a state of deep connection with the present, is a key element of orapistic creativity. This is the moment when the artist, rejecting habitual thinking and ego, immerses himself in reality and allows it to act through himself. In this state, the artist does not create, but becomes creativity. Delight in the moment, in the process itself, in the act of creation – it is this moment that brings ultimate freedom.

Delight as a gateway to the experience of orapism
Orapism is a tool for tracking one’s own consciousness, for discovering what creativity really is when it is stripped of patterns, expectations and concepts. In orapism, INATION plays a key role – a state in which the artist stops analyzing and planning, and allows reality to manifest itself through his movements, intuitive gestures, and spontaneous expression.

This moment is delight. It is a state in which we stop being afraid, do not try to control, do not judge – we simply are. In traditional art, delight often appears as the final effect – when the artist looks at his work or when the recipient admires the finished painting. In orapism, delight is part of the process, it is the driving force of the creative act, which is authentic because it does not result from thinking, but from direct experience.
Delight in the moment allows the artist to transcend his limitations, dissolve the ego, and become a pure expression of reality. This is a moment of true freedom – freedom from the past, the future, social and cultural limitations, and above all, freedom from oneself, from one’s own illusions and habitual thinking.

Freedom in art and freedom in life
Delight that leads to freedom is not limited only to the creative process. Orapism shows that art and life are one. If we are able to paint, draw, create in a state of delight, we can also live in a state of delight – to be fully present in every moment, seeking nothing more in it than the experience of existence itself.

Most people live in patterns that do not allow them to feel true freedom. They are trapped in their habitual reactions, in the fear of error, in the need for control. The Orapist artist liberates himself from this because he does not think about the result – he allows himself to be led by energy, surrenders to the moment, allows the work to arise by itself in a spontaneous creative process.

This freedom can be transferred to every aspect of life. If in art we allow ourselves to be delighted and spontaneous, we can also learn in everyday life not to control everything, not to overanalyze, not to live in fear of evaluation or failure. Freedom in art therefore becomes a training in freedom in life – we learn to be present, to feel the fullness of the moment, to let things happen instead of constantly controlling them.

What is ultimate freedom?

The freedom that Orapism speaks of is not political, social or economic freedom. It is something much deeper – it is liberation from the illusions that limit our experience of reality.

Ultimate freedom is a state of complete acceptance of what is. It is the moment when we stop fighting with the world and ourselves, when we allow reality to be as it is. Ultimate freedom is delight in existence itself, in the movement of the hand, in the trace of paint on the canvas, in the accidental shape that appears in the act of creation.

Thus, delight is the purest manifestation of freedom – it cannot be forced, planned or taught. Delight is born when the mind is open, when we allow ourselves to be without expectations and without fear.

In this sense, Orapism is the art of freedom – an art that is not subject to conventions, does not strive for perfection, does not seek recognition, but simply is.

From Delight to Freedom
“Delight brings ultimate freedom” – this sentence in the context of Krzysztof Konopka’s Orapism takes on a profound meaning. Orapism shows that true art is not the result of intellectual calculations, but is an act of total immersion in the present moment.
When an artist allows himself to be delighted by the creative process itself, his art becomes authentic – it does not result from the ego, but from pure experience. In this state, delight and freedom intertwine, leading to an experience that is no longer just “creation”, but is a true expression of existence.
Ultimate freedom is allowing oneself to be fully present, without fear of error, without the need for control, without looking for meaning where it is unnecessary. Delight is the key to this freedom – because only when we allow

Czym jest prawdziwa wolność? Czy jest to stan niezależności od systemu, społeczeństwa, czy może raczej stan wewnętrzny, do którego można dotrzeć wyłącznie poprzez doświadczenie rzeczywistości w jej najczystszej formie? Orapizm Krzysztofa Konopki ukazuje, że prawdziwa wolność rodzi się w chwili zachwytu, w momencie całkowitej obecności, gdy umysł porzuca iluzję i pozwala rzeczywistości przejawiać się w swojej pełni.

Zachwyt niesie ostateczną wolność

Zachwyt, rozumiany nie jako emocja, lecz jako stan głębokiego połączenia z teraźniejszością, jest kluczowym elementem twórczości orapistycznej. Jest to moment, w którym artysta, odrzucając nawykowe myślenie i ego, zanurza się w rzeczywistości i pozwala jej działać poprzez siebie. W tym stanie artysta nie tworzy, lecz staje się twórczością. Zachwyt nad chwilą, nad samym procesem, nad aktem kreacji – to właśnie ten moment przynosi ostateczną wolność.

Zachwyt jako brama do doświadczenia orapizmu

Orapizm jest narzędziem do śledzenia własnej świadomości, do odkrywania, czym naprawdę jest twórczość, gdy zostanie odarta ze schematów, oczekiwań i koncepcji. W orapizmie kluczową rolę odgrywa INACJA – stan, w którym artysta przestaje analizować i planować, a pozwala rzeczywistości manifestować się poprzez jego ruchy, intuicyjne gesty i spontaniczną ekspresję.

Ten moment jest zachwytem. Jest stanem, w którym przestajemy się bać, nie próbujemy kontrolować, nie oceniamy – po prostu jesteśmy. W tradycyjnej sztuce zachwyt pojawia się często jako efekt końcowy – gdy artysta patrzy na swoje dzieło lub gdy odbiorca podziwia gotowy obraz. W orapizmie zachwyt jest częścią procesu, jest siłą napędową aktu twórczego, który jest autentyczny, ponieważ nie wynika z myślenia, lecz z bezpośredniego doświadczenia.

Zachwyt nad chwilą pozwala artyście przekroczyć swoje ograniczenia, rozpuścić ego i stać się czystą ekspresją rzeczywistości. Jest to moment prawdziwej wolności – wolności od przeszłości, przyszłości, ograniczeń społecznych i kulturowych, a przede wszystkim wolności od samego siebie, od własnych iluzji i nawykowego myślenia.

Wolność w sztuce a wolność w życiu

Zachwyt, który prowadzi do wolności, nie jest ograniczony tylko do procesu twórczego. Orapizm pokazuje, że sztuka i życie są jednym. Jeśli jesteśmy w stanie malować, rysować, tworzyć w stanie zachwytu, możemy również żyć w stanie zachwytu – być w pełni obecni w każdej chwili, nie szukając w niej niczego więcej niż samego doświadczenia istnienia.

Większość ludzi żyje w schematach, które nie pozwalają im czuć prawdziwej wolności. Są uwięzieni w swoich nawykowych reakcjach, w lęku przed błędem, w potrzebie kontroli. Artysta Orapista wyzwala się z tego, ponieważ nie myśli o rezultacie – pozwala się prowadzić energii, poddaje się chwili, pozwala, aby dzieło samo powstawało w spontanicznym procesie twórczym.

Ta wolność może przenieść się na każdy aspekt życia. Jeśli w sztuce pozwolimy sobie na zachwyt i spontaniczność, możemy także w codzienności nauczyć się nie kontrolować wszystkiego, nie analizować nadmiernie, nie żyć w lęku przed oceną czy porażką. Wolność w sztuce staje się więc treningiem wolności w życiu – uczymy się być obecni, czuć pełnię chwili, pozwalać rzeczom się wydarzać, zamiast nieustannie je kontrolować.

Czym jest ostateczna wolność?

Wolność, o której mówi Orapizm, nie jest wolnością polityczną, społeczną ani ekonomiczną. Jest czymś o wiele głębszym – jest wyzwoleniem się z iluzji, które ograniczają nasze doświadczenie rzeczywistości.

Ostateczna wolność to stan pełnej akceptacji tego, co jest. To moment, w którym przestajemy walczyć ze światem i sobą samym, gdy pozwalamy rzeczywistości być taką, jaka jest. Ostateczna wolność to zachwyt nad samym istnieniem, nad ruchem ręki, nad śladem farby na płótnie, nad przypadkowym kształtem, który pojawia się w akcie twórczym.

Zachwyt jest więc najczystszym przejawem wolności – nie da się go wymusić, zaplanować ani nauczyć. Zachwyt rodzi się wtedy, gdy umysł jest otwarty, gdy pozwalamy sobie być bez oczekiwań i bez lęku.

W tym sensie orapizm jest sztuką wolności – sztuką, która nie podlega konwencjom, nie dąży do perfekcji, nie szuka uznania, lecz po prostu jest.

Od zachwytu do wolności

„Zachwyt niesie ostateczną wolność” – to zdanie w kontekście Orapizmu Krzysztofa Konopki nabiera głębokiego znaczenia. Orapizm pokazuje, że prawdziwa sztuka nie jest wynikiem intelektualnych kalkulacji, lecz jest aktem całkowitego zanurzenia się w chwili obecnej.

Gdy artysta pozwala sobie na zachwyt nad samym procesem twórczym, jego sztuka staje się autentyczna – nie wynika z ego, lecz z czystego doświadczenia. W tym stanie zachwyt i wolność splatają się ze sobą, prowadząc do doświadczenia, które nie jest już tylko „tworzeniem”, lecz jest prawdziwą ekspresją istnienia.

Ostateczna wolność to pozwolenie sobie na bycie w pełni obecnym, bez lęku przed błędem, bez potrzeby kontroli, bez szukania sensu tam, gdzie jest on zbędny. Zachwyt jest kluczem do tej wolności – bo tylko wtedy, gdy pozwolimy sobie na doświadczenie rzeczywistości w jej najczystszej formie, możemy naprawdę być wolni.

Orapizm uczy, że wolność nie jest czymś, co można zdobyć – jest czymś, co można tylko poczuć, przeżywając pełnię chwili w stanie zachwytu.